Ik liep na Noorderzon de stad weer in en viel direct op een man met een camera die rustig en geconcentreerd beelden maakte. Het was Bert Otten, emeritus hoogleraar NeuroMechanica en expert in menselijke bewegingen. Als fotograaf werd ik vanzelf nieuwsgierig en raakten we in gesprek over zijn fascinatie voor het vastleggen van beweging in beeld.

Tijdens het Noorderzon Festival 2025 in Groningen is de fotopresentatie Being Naked van fotograaf Emily Wortel te zien. Dit project is een ode aan het lichaam zoals het werkelijk is: getekend door tijd, gevormd door leven en gevuld met verhalen van liefde en verlies. Het maakt deel uit van het &Society-programma en wordt omschreven als rauw, kwetsbaar en krachtig.   >> website <<

Fotografie is populairder dan ooit. Miljoenen mensen delen dagelijks hun foto's op Instagram, Facebook en TikTok. Maar veel fotografen voelen zich niet meer thuis op deze platforms. Ze zoeken naar plekken waar fotografie echt social is.

Er zit een wereld van verschil tussen een foto maken omdat je moet en een foto maken omdat je wilt. Deze nuance bepaalt niet alleen wat je vastlegt, maar ook hoe het aankomt bij wie ernaar kijkt.

Vandaag stond ik met de Canon Selphy CP1500 in het Asielzoekerscentrum van Leeuwarden. Deze compacte dye sublimation printer van slechts 860 gram transformeerde een gewone fotoshoot in iets bijzonders.

De zomer is het perfecte seizoen om te fotograferen. Overal zie je mooie dingen: zonsondergangen bij het water, kinderen die spelen in de tuin, festivals met vrolijke mensen. Het warme licht maakt bijna alles fotogeniek.

Als fotograaf en bezoeker van The Family of Migrants word je onmiddellijk getroffen door de universaliteit van het verhaal. Deze tentoonstelling toont overtuigend aan dat migratie een fundamenteel onderdeel is van de menselijke ervaring.

Frame in een frame is een manier van kijken waarbij je je onderwerp laat opvallen door het letterlijk in te kaderen binnen iets anders in je beeld. Denk aan een persoon achter een raam, een landschap gezien door een boog, of een kind zichtbaar door een hek. Door zo’n natuurlijke omlijsting te gebruiken, trek je de aandacht naar wat er binnen dat kader gebeurt.

Soms ben je aan het fotograferen en lijkt alles vanzelf te gaan. Je vergeet de tijd, je omgeving verdwijnt naar de achtergrond, en je blik versmalt zich tot dat ene beeld dat móét kloppen. Je zit in een flow. Een soort tunnel van aandacht waarin alleen jij en je onderwerp bestaan.

De Noorderlicht Biënnale 2025 toont wat we al lang weten maar zelden benoemen: technologie en creativiteit zijn verweven. Machine Entanglements bewijst dat we niet door machines worden vervangen, maar ermee versmelten.

Een half-stacked CMOS-sensor is een slimme manier om camera's beter te maken. Stel je voor dat je camera een heel dun laagje heeft dat licht opvangt en omzet naar foto's. Dat is de sensor. Normaal gesproken zitten alle onderdelen van deze sensor naast elkaar op één plat vlak, net zoals alle kamers in een bungalow op de begane grond staan.

Als fotograaf draai je bewust aan je diafragma om de achtergrond wazig te maken. Waarom maak je opzettelijk delen van je foto onscherp?

Voor groepen in diverse samenstellingen

Vandaag gaf ik een workshop in de whitebox in Bouwwurk van Arcadia in Leeuwarden. Thema van de workshop was ongemakkelijke beelden die schuren. Beelden die schuren raken soms ook iets dat we liever niet willen zien. Dat maakt ze spannend – maar ook waardevol.

Alles wordt anders in de regen. Straten veranderen in spiegels die het licht van winkels en lantaarnpalen terugkaatsen. Plassen worden kleine meertjes waar je gebouwen en mensen in terug ziet. De gewone stoep wordt plotseling interessant door al die glimmende vlakken.