Het is een ritueel geworden op momenten er even niks is: ik duik in de digitale schoenendoos van mijn eerder afgekeurde foto's. Beelden die ooit de selectie niet haalden, liggen te wachten op een tweede kans. En wonderlijk genoeg, krijgen ze die vaak.
Wat eerst onscherp leek, blijkt nu een sfeervolle waas. De overbelichte hemel transformeert tot een waardevol licht. een die ik eerst nog niet zag.
De tijd, zo blijkt, is een soort tijdmachine. Hij schrapt de verwachtingen waarmee iik ze ooit maakte In plaats daarvan voegt hij context toe, een vleugje nostalgie, en soms een flinke dosis ironie. Maar er is meer aan de hand. Deze fotografische archeologie graaft niet alleen vergeten beelden op, ze brengt ook vergeten delen van mijzelf aan het licht.
Deze foto's nemen mij mee naar momenten die ik dacht te zijn vergeten. En soms, heel soms, wijzen ze de weg naar vernieuwde inspiratie. Want in die oude beelden schuilen vaak weer nieuwe ideeën. Een vreemde compositie die toen niet werkte, inspireert nu juist tot een hele serie. Een toevallige kleurencombinatie wordt het startpunt van een nieuw project.
Dus daar zit ik dan, en bekijk de oude foto's. Ik voel mijzelf een ontdekkingsreiziger in mijn eigen verleden. En met elke 'mislukte' foto die ik herwaardeer, verken ik juist nieuwe mogelijkheden, en ontdek ook een nieuw stukje van mezelf. Misschien is dat voor mij wel de ware magie van fotografie: niet het vastleggen van een moment, maar het creëren van een dialoog tussen verleden, heden en toekomst. zolang ik bereid ben om te blijven kijken.
Als je de foto's even laat rusten komen er vaak weer nieuwe beelden naar voren.
Reactie plaatsen
Reacties