Tegenwoordig hebben we de mogelijkheid om de doden te reanimeren in fotografie. Door verbeteringen in artificiële intelligentie van het afgelopen decennium hebben we de mogelijkheid om door het versteende verleden te breken en onze dierbare overledenen te zien zoals ze ooit waren: praten, bewegen, glimlachen, lachen. Hoewel deepfake-tools al een tijdje bestaan, zijn ze de laatste jaren steeds meer beschikbaar voor het grote publiek, dankzij producten als Deep Nostalgia - ontwikkeld door de voorouderssite My Heritage.
Machine learning-technologieën stelt ons in staat om de manipulaties een stap verder te brengen. We kunnen nu alternatieve realiteiten visualiseren om onze 'wat als' te bevredigen. We kunnen portretten van overleden kinderen 'verouderen', zodat ouders kunnen zien hoe ze er als jongvolwassenen uit hebben gezien, of, zoals Kanye deed voor Kim, avatars van overleden dierbaren laten afleveren aan hun levende familie. Onze doden dingen zien doen die ze niet deden toen ze nog leefden, of er ouder uitzien dan ze ooit zijn geweest, lijkt misschien een vreemde manier om te rouwen, en sommigen hebben de harde kritiek geuit dat het een soort ontkenning verraadt. De behoedzaamheid is begrijpelijk; de onrealistische, onbereikbare beelden die zich op sociale media verspreiden, hebben tenslotte bijgedragen aan het voeden van de cultuur van dysforie waarin we ons bevinden. We weten maar al te goed hoe afbeeldingen van een leven buiten ons bereik ons pijn kunnen doen, en het is logisch om bang dat deze hetzelfde zouden kunnen doen.
Maar net zoals fotografie en film kunnen worden gebruikt voor kwaadaardige doeleinden (van fascistische propaganda tot subtielere vormen van objectivering), brengen deze tools hun eigen unieke risico's met zich mee zoals bedrog, schending, ontmenselijking en uitbuiting. Ik stel vier richtlijnen voor - gebaseerd op eerdere manieren waarop vergelijkbare tools zijn gebruikt en het huidige sociale klimaat waarin deze nieuwe tools zijn geboren - om te helpen bij het formuleren van initiële ethische praktijken die ons kunnen helpen deze technologieën te gebruiken.
Hoewel de gevoelens van verlies die de dood met zich meebrengen er altijd zijn geweest, zijn de manieren waarop we rouwen veranderd naarmate de technologieën die we tot onze beschikking hebben, zijn geëvolueerd. Waar we op moeten hopen, is niet om deze bewegingen te stoppen, maar om erop te anticiperen, zodat we er beter aan kunnen doen.
Reactie plaatsen
Reacties