Wie herinnert zich niet de klassieke foto van de fotograaf als onzichtbare getuige? Die neutrale waarnemer achter de lens, gewoon zonder eigen verhaal. Maar wat gebeurt er wanneer die afstandelijkheid plotseling verdwijnt, wanneer de fotograaf bewust stapt uit zijn traditionele rol van observator?
Interactieve fotografie onthult een complexe werkelijkheid. Het is alsof de spiegel wordt opengebroken, niet om te vernielen, maar om te onthullen. De fotograaf verschijnt niet langer als een passieve registrator van beelden, maar als een actieve verteller die zijn eigen aanwezigheid bevraagt. Een schaduw die plots betekenis krijgt, een reflectie die meer vertelt dan het oppervlak waarop zij valt.
De techniek is slechts het begin. Achter elke gemanipuleerde projectie, elke gelaagde belichting, schuilt een dieper verlangen om de grenzen te verkennen tussen wat wordt gezien en wie ziet. Wat als de maker deel wordt van zijn eigen verhaal? Wat als de lens niet langer een instrument van afstand is, maar van intimiteit?
Kunstenaars als Duane Michals hebben deze vraag al decennia geleden gesteld. Zij begrepen dat elke foto een onderhandeling is tussen werkelijkheid en perceptie. Een beeld is nooit neutraal, nooit compleet. Het is altijd een fragment, een interpretatie, gekleurd door degene die kijkt.
In deze benadering verdwijnt het onderscheid tussen subject en object. De fotograaf wordt niet langer gezien als degene die de wereld vastlegt, maar als degene die de wereld opnieuw uitvindt. Elke foto is een filosofische uitspraak: kijken is niet registreren, maar transformeren.
Reactie plaatsen
Reacties